Całkiem niedawno w jednym z mediów społecznościowych, skupiających rozmaite sieci specjalistyczne i zawodowe, natrafiłem na informację o tym, że w kręgach zarządzających niektórych firm, wciąż dużą popularnością cieszy się pewien odtajniony w dawnych czasach dokument Biura Służb Strategicznych (OSS) , zwany Simple Sabotage Field Manual czyli Prosty podręcznik polowy sabotażu. 

Podręcznik wydany w 1944 roku przez  Biuro Służb Strategicznych (OSS) - poprzednika dzisiejszej CIA (przez niektórych zwana ironicznie Central Investment Agency, nazwę do przetłumaczenia pozostawiam Państwu), szczegółowo opisuje techniki sabotażu mające na celu demoralizację wroga. Jedna z sekcji skupiała się na ośmiu niezwykle subtelnych - i niszczycielskich - taktykach sabotowania procesów decyzyjnych w organizacjach. Chociaż podręcznik został napisany kilkadziesiąt lat temu, te taktyki sabotażu są do dzisiaj stosowane w organizacjach, stąd pewnie popularność i pogłębiona analiza tej publikacji. 

Umieszczam fragment tłumaczenia tej niewielkiej broszurki nie w celu przeszkolenia kogoś, ale do tego by rozpoznać jednostki sabotujące działania oraz do przedstawienia metod które pewnie znane są niektórym z Państwa z otoczenia. Docelowo ta bruszurka miała wspierać sabotażystów na ziemiach okupowanych przez Niemców, ale szczerze mówiąc wobec terroru jaki wówczas panował, mam  wątpliwości czy przekazywane tutaj metody okazały się wówczas skuteczne w jakiejś szerszej perspektywie. 

Myślę, że o wiele powszechniej i łatwiej takie zalecenia wdraża się i historycznie wdrażano w czasie pokoju, jeśli tylko umiemy czytać między wierszami. 

Oto dla przykładu zalecenia skierowane do sabotażysty na stanowisku zarządczym: 

• Jak najczęściej podnoś nieistotne problemy
• Gdy do wykonania jest ważna praca, to zwołuj spotkania
• Wygłaszaj przemówienia. Mów tak często, jak to możliwe i jak najdłużej. Zilustruj swoje punkty długimi anegdotami i opisami osobistych doświadczeń. Nigdy nie wahać się wygłosić kilku odpowiednich "patriotycznych" uwag.
• Przywołuj sprawy, o których zdecydowano na ostatnim spotkaniu. Spróbuj ponownie podważyć te decyzje
• Przekazuj wszystkie sprawy do komisji w celu „dalszych badań i rozważenia”. Staraj się, aby komisje były jak największe – nigdy mniej niż pięć
• Aby obniżyć morale, a wraz z nim produkcję, promuj i nagradzaj nieefektywnych pracowników. Dyskryminuj wydajnych pracowników
• Domagaj się spisywania wszystkiego na piśmie
• Mnóż formalności. Stosuj się sztywno do wszystkich regulacji

Rady dla sabotażystów-pracowników:

• Pracuj powoli. Znajduj sposoby na wydłużenie i skomplikowanie procesu, który robisz
• Jak najczęściej przerywaj sobie pracę oraz innym osobom
• Rób swoją pracę jak najgorzej i obwiń za to narzędzia i materiały
• Nigdy nie przekazuj swojej wiedzy ani nie dziel się doświadczeniem z innymi pracownikami.

Pewnie każdy z nas spotkał takie osoby… Czy miały one dobre intencje? No nie wiem, w podręczniku tym „rżnięcie głupa” to jedna ze strategii przynoszących najlepsze rezultaty. A nawet gdyby ten tekst „trącił już nieco myszką” i miał małą wartość użytkową, to i tak posiada jakaś wartość historyczną i na pewno warto się zapoznać.  

Przetłumaczony tekst zawiera kilka wstępnych rozdziałów (1-4) oraz kilka końcowych podrozdziałów z ostatniego rozdziału (5), które zawierają bezpośrednie „zalecenia”. Całość tekstu jest z dostępna w internecie za darmo w języku angielskim. 

…

Wstęp

Niniejszy prosty podręcznik polowy sabotażu - został opublikowany dla dostarczenia informacji i wskazówek wszystkim zainteresowanym i będzie wykorzystywany jako podstawowy dokument do szkolenia służb strategicznych w tym zakresie.

Zawartość tego podręcznika powinna być starannie kontrolowana i nie powinna dostać się w niepowołane ręce.

Instrukcje mogą być umieszczone w oddzielnych broszurach lub ulotkach według kategorii operacji, ale powinny być rozpowszechniane ostrożnie i niezbyt szeroko. Powinny one być wykorzystywane jako podstawa audycji radiowych tylko w przypadkach lokalnych i specjalnych oraz zgodnie z poleceniami dowódcy teatru.

AR 380-5, [instrukcja] dotycząca postępowania z dokumentami tajnymi, będzie przestrzegana przy posługiwaniu się niniejszym podręcznikiem.

1. WPROWADZENIE

a. Celem niniejszego opracowania jest scharakteryzowanie prostego sabotażu, nakreślenie jego możliwych skutków oraz przedstawienie sugestii dotyczących podżegania do niego i jego realizacji.

b. Praktyka sabotażu dotyczy wysoce technicznych aktów coup de main, które wymagają szczegółowego planowania i użycia specjalnie wyszkolonych agentów, oraz niezliczonych prostych aktów, które może wykonać zwykły indywidualny obywatel-sabotażysta. Niniejsze opracowanie dotyczy przede wszystkim tego drugiego rodzaju. Prosty sabotaż nie wymaga specjalnie przygotowanych narzędzi czy sprzętu; jest dokonywany przez zwykłego obywatela, który może, ale nie musi działać indywidualnie i bez konieczności aktywnego związku ze zorganizowaną grupą; i jest przeprowadzany w taki sposób, aby wiązał się z minimalnym niebezpieczeństwem zranienia, wykrycia i odwetu.

c. Tam gdzie chodzi o zniszczenie, bronią obywatela-sabotażysty jest sól, gwoździe, świece, kamyki, nici lub inne materiały, których posiadania można oczekiwać od niego jako właściciela domu lub pracownika w jego konkretnym zawodzie. Jego arsenał to kuchenna półka, sterta śmieci, jego własny zestaw narzędzi i zapasów. Celem jego sabotażu są zazwyczaj przedmioty, do których ma normalny i niepozorny dostęp w życiu codziennym.

d. Drugi rodzaj prostego sabotażu nie wymaga żadnych narzędzi destrukcyjnych, a szkody fizyczne, jeśli w ogóle, wywołuje środkami wysoce pośrednimi. Opiera się na uniwersalnych możliwościach podejmowania błędnych decyzji, przyjmowania postawy braku współpracy i nakłaniania innych do pójścia w ich ślady. Podjęcie błędnej decyzji może być po prostu kwestią umieszczenia narzędzi w jednym miejscu zamiast w innym. Postawa niewspółpracująca może polegać na stworzeniu nieprzyjemnej sytuacji wśród swoich współpracowników, zaangażowaniu się w kłótnie, a także na zachęcaniu innych do pójścia w ślady innych, czy też okazywanie surowości i głupoty.

e. Ten rodzaj działania, czasami określany jako "element ludzki", jest często odpowiedzialny za wypadki, opóźnienia i ogólne utrudnienia, nawet w normalnych warunkach. Potencjalny sabotażysta powinien odkryć, jakie rodzaje błędnych decyzji i braku współpracy są zwykle spotykane w tym rodzaju pracy, a następnie powinien opracować swój sabotaż tak, aby powiększyć ten "margines błędu”.

2. MOŻLIWE SKUTKI

a. Akty prostego sabotażu mają miejsce w całej Europie. Należy podjąć wysiłek, aby zwiększyć ich skuteczność, zmniejszyć ich wykrywalność i zwiększyć ich liczbę. Akty prostego sabotażu, pomnożone przez tysiące obywateli-sabotażystów, mogą być skuteczną bronią przeciwko wrogowi. Przecinanie opon, opróżnianie zbiorników z paliwem, wzniecanie pożarów, wszczynanie kłótni, głupie zachowanie, zwieranie instalacji elektrycznych, ścieranie części maszyn to marnotrawstwo materiałów, siły roboczej i czasu. Kiedy występuje na szeroką skalę, prosty sabotaż będzie stałym i namacalnym obciążeniem dla wysiłku wojennego wroga.

b. Prosty sabotaż może mieć również skutki wtórne o większej lub mniejszej wartości. Powszechna praktyka prostego sabotażu będzie nękać i demoralizować wrogich administratorów i policję. Ponadto, sukces może ośmielić obywatela-sabotażystę do znalezienia kolegów, którzy pomogą mu w sabotażu o większych rozmiarach. Wreszcie, sama praktyka prostego sabotażu przez tubylców na wrogim lub okupowanym terytorium może sprawić, że osoby te będą aktywnie identyfikować się z wysiłkiem wojennym Narodów Zjednoczonych i zachęcić je do otwartej pomocy w okresach alianckich inwazji i okupacji.

3. MOTYWOWANIE SABOTAŻYSTY

a. Szczególnym problemem jest zachęcenie obywatela do aktywnej praktyki prostego sabotażu i utrzymanie go w tej praktyce przez dłuższy czas.

b. Sabotaż prosty jest często czynem, który obywatel wykonuje z własnej inicjatywy i skłonności. Akty zniszczenia nie przynoszą mu żadnych osobistych korzyści i mogą być zupełnie obce jego nawykowo konserwatywnemu stosunkowi do materiałów i narzędzi. Celowa głupota jest sprzeczna z naturą człowieka. Często potrzebuje nacisku, stymulacji lub zapewnienia, a także informacjii sugestii dotyczących możliwych do zastosowania metod prostego sabotażu.

(1) Motywy osobiste

(a) Zwykły obywatel najprawdopodobniej nie ma bezpośredniego osobistego motywu do popełnienia prostego sabotażu. Zamiast tego, musi zostać nakłoniony do przewidywania pośrednich korzyści osobistych, takich jak ewakuacja wroga lub zniszczenie rządzącej grupy. Korzyści powinny być określone tak konkretnie, jak to tylko możliwe dla danego obszaru: prosty sabotaż przyspieszy dzień, w którym komisarz X i jego zastępcy Y i Z zostaną wyrzuceni, kiedy szczególnie obrzydliwe dekrety i ograniczenia zostaną zniesione, kiedy pojawi się żywność itd. Abstrakcyjne werbalizacje o wolności osobistej, wolności prasy i tak dalej, nie będą przekonujące w większości części świata. W wielu miejscach nie będą nawet zrozumiałe.

(b) Ponieważ efekt jego własnych działań jest ograniczony, sabotażysta może się zniechęcić, jeśli nie poczuje, że jest członkiem dużej, choć niewidocznej, grupy sabotażystów działających przeciwko wrogowi lub rządowi własnego kraju i gdzie indziej. Można to przekazać pośrednio: sugestie, które czyta i słyszy, mogą zawierać obserwacje, że dana technika odniosła sukces w tym czy innym okręgu. Nawet jeśli technika ta nie ma zastosowania w jego otoczeniu, sukces innej zachęci go do podjęcia próby podobnych działań. Może też być przekazywana bezpośrednio: można wymyślić wypowiedzi wychwalające skuteczność prostego sabotażu, które będą publikowane przez białe radio, stacje wolnościowe i podległą prasę. Można rozpowszechniać szacunkowe dane dotyczące odsetka ludności zaangażowanej w sabotaż. Przypadki udanego sabotażu są już transmitowane przez białe radio i stacje wolnościowe, i to powinno być kontynuowane i rozszerzane tam, gdzie jest to możliwe z punktu widzenia bezpieczeństwa.

(c) Ważniejsze od (a) lub (b) byłoby stworzenie sytuacji, w której obywatel-sabotażysta nabiera poczucia odpowiedzialności i zaczyna edukować innych w zakresie prostego sabotażu. 

(2) Zachęcanie do zachowań destrukcyjnych

Należy wskazać sabotażyście, gdy okoliczności są odpowiednie, że działa on w obronie własnej przed wrogiem, lub w odwecie na wrogu za inne akty zniszczenia. Rozsądna dawka humoru w przedstawieniu propozycji prostego sabotażu rozluźni napięcie i strach.

(a) Sabotażysta może być zmuszony do „odwrócenia” swojego sposobu myślenia i należy mu to powiedzieć wieloma słowami. Gdzie wcześniej myślał o utrzymaniu ostrych narzędzi, powinien teraz pozwolić im się stępić; powierzchnie, które wcześniej były smarowane teraz powinny być szlifowane; normalnie sumienny, powinien teraz być leniwy i dbać mniej; i tak dalej. Po zachęceniu go do myślenia wstecz o sobie i przedmiotach codziennego użytku, sabotażysta dostrzeże w swoim bezpośrednim otoczeniu wiele możliwości, których nie można dostrzec z daleka. Należy zachęcać do stanu umysłu, w którym wszystko może być sabotowane.

(b) Wśród potencjalnych obywateli-sabotażystów, którzy mają angażować się w fizyczne niszczenie, można wyróżnić dwa skrajne typy. Z jednej strony jest człowiek, który nie jest technicznie wyszkolony i zatrudniony. Człowiek ten potrzebuje konkretnych sugestii co do tego, co może i powinien zniszczyć, jak również szczegółów dotyczących narzędzi, za pomocą których zniszczenie jest dokonywane.

(c) Na drugim biegunie jest człowiek, który jest technikiem, takim jak operator tokarki lub mechanik samochodowy. Przypuszczalnie człowiek ten byłby w stanie opracować metody prostego sabotażu, które byłyby odpowiednie dla jego własnych obiektów. Jednakże człowiek ten musi być stymulowany do przeorientowania swojego myślenia w kierunku destrukcji. Konkretne przykłady, które nie muszą być z jego własnej dziedziny, powinny to osiągnąć.

(d) Do rozpowszechniania sugestii i informacji dotyczących prostego sabotażu mogą być użyte różne media. Wśród mediów, które mogą być użyte, jak dyktuje bezpośrednia sytuacja, są: stacje wolnościowe lub radio, fałszywe lub oficjalne ulotki. Audycje lub ulotki mogą być skierowane do określonych obszarów geograficznych lub zawodowych, mogą też mieć zasięg ogólny. Wreszcie agenci mogą być szkoleni w sztuce prostego sabotażu, w oczekiwaniu na moment, kiedy będą mogli przekazać tę informację bezpośrednio.

(3) Środki bezpieczeństwa.

(a) Ilość działań prowadzonych przez sabotażystę będzie determinowana nie tylko liczbą okazji, które widzi, ale także wielkością niebezpieczeństwa, które odczuwa. Złe wieści szybko się rozchodzą, a prosty sabotaż zawiedzie, jeśli zbyt wielu prostych sabotażystów zostanie aresztowanych.

(b) Nie powinno być trudne przygotowanie ulotek i innych mediów dla sabotażysty na temat wyboru broni, czasu i celów, które zabezpieczą sabotażystę przed wykryciem i odwetem. Wśród takich sugestii mogą być następujące:

(1.) Używaj materiałów, które wydają się być całkiem niewinne. Nóż lub pilnik do paznokci można mieć przy sobie - każde z nich narzędziem o wielorakim zastosowaniu w praktyce zniszczenia.

Zapałki, kamyki, włosy, sól, paznokcie i dziesiątki innych środków niszczących można nosić lub trzymać w pomieszczeniach mieszkalnych bez wzbudzania jakichkolwiek podejrzeń. Jeśli jesteś pracownikiem w konkretnym handlu lub przemyśle, możesz łatwo nosić i trzymać takie rzeczy jak klucze, młotki, papier ścierny i tym podobne.

(2.) Staraj się popełniać czyny, za które duża liczba osób mogłaby być odpowiedzialna. Na przykład, jeśli wysadzisz przewody w fabryce przy centralnej skrzynce alarmu przeciwpożarowego - prawie każdy mógł to zrobić. Sabotaż uliczny po zmroku, taki, jaki mógłbyś przeprowadzić przeciwko samochodowi wojskowemu lub ciężarówce, jest kolejnym przykładem czynu, za który nie można by cię winić.

(3.) Nie bój się popełniać czynów, za które mógłbyś być bezpośrednio obwiniony, pod warunkiem, że robisz to rzadko i pod warunkiem, że masz wiarygodną wymówkę: upuściłeś klucz przez obwód elektryczny, ponieważ nalot bombowy nie pozwolił ci zasnąć poprzedniej nocy i byłeś w pracy na wpół przytomny. Zawsze obficie przepraszaj. Często można "uciec" od takich czynów pod przykrywką udawanej głupoty, ignorancji, nadmiernej ostrożności, strachu przed posądzeniem o sabotaż lub słabości i otępienia z powodu niedożywienia.

(4.) Po dokonaniu aktu łatwego sabotażu, oprzyj się wszelkim pokusom aby czekać i zobaczyć co się stanie. Przechodnie wzbudzają podejrzenia. Oczywiście, są i takie okoliczności kiedy byłoby podejrzane gdybyś szybko gdzieś odszedł. Jeżeli dokonujesz sabotażu w miejscu pracy, powinieneś naturalnie tam pozostać.

4. NARZĘDZIA, CELE i WYCZUCIE CZASU

a. Obywatel-sabotażysta nie może być ściśle kontrolowany. Nie jest też rozsądne oczekiwanie, że prosty sabotaż może być precyzyjnie skoncentrowany na określonych typach celów zgodnie z wymogami konkretnej sytuacji militarnej. Pokusa kontrolowania prostego sabotażu zgodnie z rozwijającymi się czynnikami wojskowymi może ponadto dostarczyć wrogowi informacji wywiadowczych o większej lub mniejszej wartości w przewidywaniu daty i obszaru wyraźnie wzmożonej lub wyraźnie osłabionej aktywności militarnej.

b. Propozycje sabotażu powinny być oczywiście dostosowane do obszaru, w którym mają być praktykowane. Podobnie można określić cele a priori dla ogólnych typów sytuacji, aby w odpowiednim czasie zostały one zaakcentowane przez prasę podziemną, stacje wolnościowe i współpracującą propagandę.

(1) W warunkach ogólnych:

(a) Zwykły sabotaż jest czymś więcej niż złośliwością i powinien zawsze polegać na działaniach, których rezultaty będą szkodliwe dla materiałów i sił ludzkich wroga.

(b) Sabotażysta powinien być pomysłowy w wykorzystaniu swojego codziennego wyposażenia. Wszelkiego rodzaju broń „pojawi się”, jeśli spojrzy na swoje otoczenie w innym świetle. Na przykład, pył szmerglowy - potężna broń - może na początku wydawać się nieosiągalny, ale jeśli sabotażysta rozbije młotkiem ostrzałkę do noży lub koło szmerglowe, znajdzie się w posiadaniu obfitego zapasu.

(c) Sabotażysta nigdy nie powinien atakować celów poza jego możliwościami lub możliwościami jego instrumentów. Niedoświadczona osoba nie powinna na przykład próbować używać materiałów wybuchowych, lecz powinna ograniczyć się do użycia zapałek lub innej znanej sobie broni.

(d) Sabotażysta powinien starać się uszkodzić tylko przedmioty i materiały, o których wiadomo, że są w użyciu przez wroga lub że są przeznaczone do wczesnego użycia przez wroga. Bezpiecznie będzie dla niego założyć, że prawie każdy produkt przemysłu ciężkiego jest przeznaczony do użytku wroga, a najbardziej wydajne paliwa i smary również są przeznaczone do użytku wroga. Jednak bez specjalnej wiedzy, byłoby niepożądane, aby próbował zniszczyć uprawy żywności lub produkty żywnościowe.

(e) Chociaż obywatel-sabotażysta może rzadko mieć dostęp do obiektów wojskowych, powinien je przedkładać nad wszystkie inne.

(2) Przed ofensywą wojskową

Podczas okresów, które są spokojne w sensie militarnym, nacisk na prosty sabotaż może być położony na produkcję przemysłową, aby zmniejszyć przepływ materiałów i sprzętu do wroga. Przecięcie gumowej opony w wojskowej ciężarówce może być wartościowym działaniem; zepsucie partii gumy w zakładzie produkcyjnym jest działaniem o jeszcze większej wartości.

(3) Podczas ofensywy wojskowej

(a) Najbardziej znaczący sabotaż dla obszaru, który jest, lub wkrótce ma być, teatrem działań bojowych, jest taki, którego skutki będą bezpośrednie i pośrednie. Nawet jeśli skutki są stosunkowo niewielkie i zlokalizowane, ten rodzaj sabotażu należy preferować w stosunku do działań, których skutki, choć powszechne, są bezpośrednie i opóźnione.

(1) Sabotażysta powinien być zachęcany do atakowania obiektów i urządzeń transportowych wszelkiego rodzaju.

Wśród takich obiektów i urządzeń są drogi, koleje, samochody, ciężarówki, motocykle, rowery, pociągi i tramwaje.

(2) Wszelkie urządzenia komunikacyjne, które mogą być wykorzystane przez władze do przekazywania instrukcji lub materiałów podnoszacych morale, powinny być obiektami zwykłego sabotażu. Należą do nich systemy telefoniczne, telegraficzne i energetyczne, radio, gazety, afisze i ogłoszenia publiczne.

(3) Materiały krytyczne, cenne same w sobie lub niezbędne do sprawnego funkcjonowania transportu i komunikacji, również powinny stać się celem dla obywatela-sabotażysty. Może to być olej, benzyna, opony, żywność i woda.

(…)

(11) Ogólna ingerencja w organizację i produkcję

(a) Organizacje i konferencje

(1) Nalegać na robienie wszystkiego "kanałami". Nigdy nie pozwalać na skróty w celu przyspieszenia decyzji.

(2) Wygłaszać "przemówienia". Mówić tak często jak to możliwe i bardzo długo. Ilustrować swoje "punkty" długimi anegdotami i relacjami z osobistych doświadczeń. Nigdy nie wahać się wygłosić kilku odpowiednich "patriotycznych" uwag.

(3) Kiedy to możliwe, przekazywać wszystkie sprawy do komisji, w celu "dalszego badania i rozważenia". Starać się, aby komitety były jak najliczniejsze - nigdy mniej niż pięć.

(4) Podnosić nieistotne kwestie tak często jak to możliwe.

(5) Spierać się o precyzyjne sformułowania komunikatów, protokołów, uchwał.

(6) Powracać do spraw, o których zadecydowano na ostatnim spotkaniu i próbować ponownie otworzyć kwestię celowości tej decyzji.

(7) Opowiadać się za "ostrożnością". Bądź "rozsądny" i nakłaniaj swoich współrozmówców do "rozsądku" i unikania pośpiechu, który może skutkować późniejszym zakłopotaniem lub trudnościami.

(8) Obawiaj się o poprawność każdej decyzji - podnieś kwestię, czy takie działanie, jakie jest rozważane, leży w gestii grupy, czy też może być sprzeczne z polityką jakiegoś wyższego szczebla.

(b) Kierownicy i nadzorcy

(1) Żądać pisemnych rozkazów.

(2) „Nie pojmuj" rozkazów. Zadawaj niekończące się pytania lub angażuj się w długą korespondencję na temat takich rozkazów. Spieraj się o nie, kiedy tylko możesz.

(3) Rób wszystko co możliwe, aby opóźnić dostawę zamówień. Nawet jeśli części zamówienia mogą być gotowe wcześniej, nie dostarczaj go, dopóki nie będzie całkowicie gotowe.

(4) Nie zamawiaj nowych materiałów roboczych, dopóki twoje obecne zapasy nie zostaną praktycznie wyczerpane, tak aby najmniejsze opóźnienie w realizacji zamówienia oznaczało przestój.

(5) Zamawiaj materiały wysokiej jakości, które są trudne do zdobycia. Jeśli ich nie dostaniesz kłóć się o to. Ostrzegaj, że gorsze materiały będą oznaczały gorszą pracę.

(6) Przydzielając pracę, zawsze najpierw przypisuj mało ważne zadania. Dopilnuj, aby ważne prace były przydzielane nieefektywnym pracownikom przy słabych maszynach.

(7) Nalegaj na perfekcyjną pracę w stosunkowo mało ważnych produktach; odsyłaj do odnowienia te, które mają najmniejszą wadę. Zatwierdzaj inne wadliwe części, których wady nie są widoczne gołym okiem.

(8) Popełniaj błędy w logistyce, aby części i materiały były wysyłane w niewłaściwe miejsce w zakładzie.

(9) Podczas szkolenia nowych pracowników udzielaj niepełnych lub mylących instrukcji.

(10) Aby obniżyć morale, a wraz z nim produkcję, bądź miły dla nieefektywnych pracowników; dawaj im niezasłużone awanse. Dyskryminuj wydajnych pracowników; narzekaj niesprawiedliwie na ich pracę.

(11) Organizuj konferencje, kiedy jest więcej krytycznej pracy do wykonania.

(12) Mnożyć pracę papierową w wiarygodny sposób. Zakładaj duplikaty dokumentów.

(13) Pomnażaj procedury i zezwolenia związane z wydawaniem instrukcji, czeków z wypłatą itd. Uzasadnij, że trzy osoby muszą zatwierdzić wszystko tam, gdzie zrobiłaby to jedna.

(14) Zastosuj wszystkie przepisy do ostatniej litery.

(c) Pracownicy biurowi

(1) Popełniaj błędy w ilościach materiałów podczas kopiowania zamówień. Mylić podobne nazwy. Używać niewłaściwych adresów.

(2) Przedłużać korespondencję z biurami rządowymi.

(3) Nieprawidłowo przechowuj istotne dokumenty.

(4) Robiąc kalkę, zrób o jedną kopię za mało, tak aby trzeba było wykonać dodatkowe kopiowanie.

(5) Mówić ważnym rozmówcom, że szef jest zajęty lub rozmawia przez inny telefon.

(6) Zatrzymywać pocztę do następnego odbioru.

(7) Rozpowszechniać niepokojące plotki, które brzmią jak wewnętrzne opium.

(d) Pracownicy

(1) Pracuj powoli. Wymyśl sposoby na zwiększenie liczby ruchów niezbędnych w pracy: używaj lekkiego młotka zamiast ciężkiego, staraj się zrobić mały klucz, gdy potrzebny jest duży, używaj małej siły tam, gdzie potrzebna jest duża siła, itd.

(2) Stwórz jak najwięcej przerw w pracy: kiedy zmieniasz materiał, na którym pracujesz, tak jak na tokarce lub wykrawarce, poświęcaj temu niepotrzebnie wiele czasu. Jeśli tniesz, kształtujesz lub wykonujesz inne prace pomiarowe, mierz wymiary dwa razy częściej niż potrzebujesz. Kiedy idziesz do toalety, spędzaj tam dłuższą chwilę niż jest to konieczne. Zapomnij o narzędziach, abyś musiał po nie wrócić.

(3) Nawet jeśli rozumiesz język, udawaj, że nie rozumiesz instrukcji w obcym języku.

(4) Udawaj, że instrukcje są trudne do zrozumienia i poproś o powtórzenie ich więcej niż raz. Albo udawaj, że szczególnie zależy ci na wykonaniu pracy i zadręczaj brygadzistę niepotrzebnymi pytaniami.

(5) Wykonuj swoją pracę źle i zrzucaj winę na złe narzędzia, maszyny lub wyposażenie. Skarż się, że te rzeczy przeszkadzają ci w dobrym wykonaniu pracy.

(6) Nigdy nie przekazuj swoich umiejętności i doświadczenia nowemu lub mniej zdolnemu pracownikowi.

(7) Spowalniaj administrację na wszelkie możliwe sposoby. Wypełniaj formularze nieczytelnie, aby trzeba było je powtórzyć; popełniaj błędy lub pomijaj wymagane informacje w formularzach.

(8) Jeśli to możliwe, przyłącz się lub pomóż zorganizować grupę do przedstawiania problemów pracowniczych kierownictwu. Dopilnuj, aby przyjęte procedury były jak najmniej uciążliwe dla kierownictwa, wymagały obecności dużej liczby pracowników przy każdej prezentacji, wiązały się z więcej niż jednym spotkaniem dla każdego zażalenia, podnosiły problemy, które są w dużej mierze wyimaginowane, itd.

(9) Błędne kierowanie materiałów.

(10) Mieszanie dobrych części z bezużytecznym złomem i częściami odrzuconymi.

(12) Ogólne sposoby obniżania morale i tworzenia zamętu.

(a) Udzielanie długich i niezrozumiałych wyjaśnień w razie pytań.

(b) Zgłaszać wyimaginowanych szpiegów lub niebezpieczeństwo gestapo lub policji.

(c) Zachowywać się głupio.

(d) Bądź tak drażliwy i kłótliwy, jak to tylko możliwe bez narażania się na kłopoty.

(e) Źle rozumieć wszelkiego rodzaju przepisy dotyczące takich spraw jak racjonowanie, transport, przepisy ruchu drogowego.

(f) Skarżyć się na materiały zastępcze.

(g) W miejscach publicznych traktuj chłodno obywateli państw osi lub kolaborantów.

(h) Przerwać wszelką rozmowę, kiedy obywatele państw osi lub kolaboranci wchodzą do kawiarni.

(i) Płacz i szlochaj histerycznie przy każdej okazji, szczególnie w konfrontacji z urzędnikami państwowymi.

(j) Bojkotować wszystkie filmy, rozrywki, koncerty, gazety, które są w jakikolwiek sposób związane z kolaboranckimi władzami.

(k) Nie współpracować w żadnych programach oszczędnościowych [chodzi o programy typu odzysk materiałów - recycling].

---

tagi: cia  sabotaż  oss 

	ahenobarbus
	9 grudnia 2022 12:57

21     2014    12 zaloguj sie by polubić